Çelebi
Türklerde muhtelif sanat ve meslek sahiplerine sembol olmuş bir tabir. Lehçe-i Osmaniyede okuma bilen, okumuş, nazik manaları verilmektedir. Asil, nazik, soylu, zarif terbiyeli, koca tabiri olarak da kullanılmıştır. Daha önceleri şehzadelere ünvan olarak verilirdi. Mevlana Celaleddin-i Rüminin evlad ve ahfadına da bu ünvan verilmişti
Osmanlılarda padişahların erkek çocuklarına evvelce bey, sonra Çelebi ünvanı verilmiş, daha sonra erkek kız ayrılmadan sultan tabiri müştereken kullanılmıştır.
Çelebi, Türkçede kibar, centilmen manasını ifade ediyordu. Tatarlarda ise kadınlar kocalarının erkek kardeşlerine, kardeşlerinin erkek çocuklarına hürmet ve tazim ifadesi olarak Çelebi derlerdi.
Osmanlı yazı lisanında 17. asra kadar, hanedan mensuplarının, yüksek dini erkanın, meşhür müelliflerin lakab ve ünvanı olarak kullanılmıştır. On sekizinci asır başına doğru Çelebi kelimesi yerine efendi tabiri kullanılmaya başlanmıştır.